Historiek

De Dijver - ooit de noordgrens van een eiland - was begroeid met eikenbomen. Voor de Kelten "heilige" bomen. Van oudsher is de rivier Dijver een plaats van samenkomst, een cultusplaats.

Na de kerstening van deze cultusplaats zou zich enkele eeuwen later, omstreeks 1050, de kluizenaar Everelmus gevestigd hebben. Nog later wordt de inmiddels verdwenen Eekhoutabdij op diezelfde plek gebouwd. Rond ongeveer 1127 maakte de Dijver deel uit van de eerste stadsomwalling van Brugge.

De naam DIJVER betekent ‘heilig water’. Het is de oudste Brugse toponiem en houdt verband met het Keltische ‘divara’, wat ‘de goddelijke’ betekent. De naam is ook verwant met het Indo-Europese ‘Deiwo’ (god, goddelijk). De plaats oefende nog tot ver in de elfde eeuw een magische aantrekkingskracht uit waar mensen offergaven naartoe brachten en cultische maaltijden hielden. Vandaag is de Dijver  een waterloop en een straat. De rei loopt van de Gruuthusebrug tot aan de Rozenhoedkaai en het Huidenvettersplein.

Midden de elfde eeuw kwam een kluizenaar, Everelmus zich vestigen aan de Dijver. Het is zeer waarschijnlijk dat deze heremiet een kerkje heeft opgericht dat toegewijd was aan de Heilige Bartholomeus. (11de eeuw). De komst van Everelmus op deze plaats maakte vermoedelijk een einde aan de pre-Germaanse Keltische praktijken. Ook elders in Europa werden nog tot lang na het jaar 1000 heidense cultusplaatsen gekerstend door kluizenaars. Er is een gedenksteen bewaard die als volgt vertaald kan worden. “Hier rust Everelmus, de kluizenaar, die gedurende twaalf jaar op dit eiland, ons gewijd bos, geleefd heeft en er stierf in het jaar des Heren 1060”.